Ο κ. Δημήτριος Γεωργίου είναι Διπλωματούχος Χημικός Μηχανικός του Ε.Μ.Π., με μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Χημικής Μηχανικής και Εφαρμοσμένης Χημείας του Πανεπιστημίου του Τορόντο (Καναδάς). Εκπόνησε την Διδακτορική του Διατριβή με το τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (Δ.Π.Θ.), στο οποίο και εργάστηκε για δέκα χρόνια, ενώ συνεχίζει να συνεργάζεται με αυτό εδώ και 15 επιπλέον χρόνια, στον τομέα της εφηρμοσμένης έρευνας. Επίσης, για πάνω από δέκα χρόνια τώρα συνεργάζεται και με το ΠΑ.Δ.Α. (πρώην ΤΕΙ Αθηνών και ΤΕΙ Πειραιώς), τόσο στη διδασκαλία όσο και στην επιστημονική έρευνα.

Το ερευνητικό του έργο περιλαμβάνει τους τομείς της υδατικής χημείας – υδρομεταλλουργίας, των αναβαθμισμένων διεργασιών χημικής οξείδωσης, της διαχείρισης υγρών αποβλήτων και της παραγωγής και αναβάθμισης βιοαερίου, προερχόμενο από αναερόβιες διεργασίες μικτών αποβλήτων. Υπηρέτησε για δυο χρόνια ως προϊστάμενος του τμήματος ποιοτικού ελέγχου του Κέντρου Έρευνας και Τεχνολογίας Στρατού (Κ.Ε.Τ.Ε.Σ.). Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στο Κ.Ε.Τ.Ε.Σ., υπήρξε ένα από τα επτά μέλη της επιτροπής εμπειρογνωμόνων, η οποία ανέλαβε την αξιολόγηση της λειτουργίας της συσκευής του κ. Πέτρου Ζωγράφου.

Στην εφημερίδα Δημοκρατία – Τετάρτη 1-9-2021

Την παρακάτω επιστολή απέστειλε ο ίδιος προς ενημέρωση του κοινού:

“Τον Ιανουάριο του 2019, το Κ.Ε.Τ.Ε.Σ. έλαβε εντολή από τον τότε υπουργό Εθνικής Αμύνης, κ. Πάνο Καμμένο, για τη συγκρότηση ειδικής επιτροπής εμπειρογνωμόνων, επιστημόνων και τεχνικών, με αντικείμενο τη διενέργεια μακροσκοπικού και λειτουργικού ελέγχου στη συσκευή παραγωγής υδρογόνου και ηλεκτρικής ενέργειας, του κ. Πέτρου Ζωγράφου, και την έκδοση του αντίστοιχου πορίσματος. Πράγματι, συγκροτήθηκε η παραπάνω επταμελής επιτροπή, η οποία και εξέτασε ενδελεχώς την εν λόγω συσκευή. Αρχικώς ελέγχθη η συσκευή μακροσκοπικά και απεκλείσθη κάθε πιθανότητα υπάρξεως εξωτερικής πηγής ενέργειας (μπαταρίας). Τόσο η διαφάνεια των τμημάτων της συσκευής, με την χρήση plexi-glass ως εξωτερικού καλύμματος, όσο και το μικρό σχετικά μέγεθός της και το χαμηλό της βάρος, θα έκαναν απαγορευτική την κάθε προσπάθεια απόκρυψης μπαταρίας και της αντίστοιχης απαιτούμενης συνδεσμολογίας, για την υψηλή σχετικά παραγόμενη ηλεκτρική ισχύ που απέδιδε η συσκευή.

Η συσκευή λοιπόν αυτή αποτελείτο περιληπτικώς από τα εξής επί μέρους τμήματα: α) Δοχείο αποθήκευσης νερού και κράματος υλικών σε μέγεθος νανο-σωματιδίων, β) συσκευή παραγωγής ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας υψηλών συχνοτήτων, γ) σύστημα παραγωγής, ανατροφοδοσίας και διαχωρισμού υδρογόνου μέσω ειδικής μεμβράνης, και δ) σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας μέσω υδρογόνου και παροχής αέρα (κελί καυσίμου).

Για τη λειτουργία της συσκευής χρησιμοποιήθηκε απλό νερό βρύσης, χωρίς την προσθήκη οποιασδήποτε άλλης χημικής ουσίας, όπως π.χ., καυστικού νατρίου ή θειικού οξέος (αντιδραστήρια τα οποία χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε συμβατικά συστήματα ηλεκτρολύσεως του ύδατος). Το μοναδικό υλικό το οποίο προστέθηκε στο νερό της βρύσης ήταν το ειδικό κράμα νανο-σωματιδίων. Με την πλήρωση του ειδικού δοχείου με το κολλοειδές υδατικό διάλυμα (νερό και κράμα υλικών), και την ακτινοβόληση στη συχνότητα συντονισμού, πραγματοποιήθηκε η εκκίνηση μιας σειράς χημικών αντιδράσεων, με αποτέλεσμα την παραγωγή υδρογόνου, με μεγάλη μάλιστα ταχύτητα. Το παραγόμενο αέριο (υδρογόνο σε πρόσμιξη με ποσότητα οξυγόνου και άλλα ιχνοστοιχεία) περνούσε κατόπιν από την ειδική μεμβράνη όπου το υδρογόνο διαχωρίζεται και διοχετεύεται εν σειρά στο κελί καυσίμου, στο οποίο διοχετεύεται και αέρας, με τη βοήθεια ειδικής αεραντλίας, για την παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας. Η ενεργειακή απόδοση της όλης συσκευής (μετατροπή χημικής ενέργειας σε ηλεκτρική) εκτιμάται ότι ξεπερνά το 95% χάριν της ελλείψεως μηχανικών μερών και της ελάχιστης έτσι μετατροπής της χημικής ενέργειας εν μέρει σε θερμότητα. Με τη συσκευή αυτή, απαλείφεται το μεγάλο πρόβλημα αποθήκευσης του υδρογόνου (κίνδυνος ατυχημάτων), καθώς το αέριο αυτό περνά απ’ ευθείας από την παραγωγή στην κατανάλωση. Επίσης, ο ρυθμός παραγωγής του υδρογόνου γίνεται ελεγχόμενος, με τη διοχέτευση της απαιτούμενης κάθε φοράς ροής του κολλοειδούς διαλύματος (νερό και κράμα υλικών) καθώς και μέσω του ειδικού συστήματος ανα-τροφοδοσίας του υδρογόνου. Μια παρατήρηση που αξίζει να σημειωθεί ήταν η εξής: αυξο-μειώνοντας την παροχή του αέρα (πιέζοντας απλά με το χέρι το λάστιχο τροφοδοσίας αέρα), παρατηρήθηκε και αντίστοιχη αυξο-μείωση στην παραγόμενη ηλεκτρική ισχύ, κάτι το οποίο είναι βεβαίως φυσιολογικό για κελί καυσίμου, ενώ αποδεικνύει επίσης έμπρακτα την έλλειψη κάποιας «κρυφής» μπαταρίας (η οποία θα έδινε ασφαλώς σταθερή τάση και ισχύ).

Ως τελικό συμπέρασμα, έχω να τονίσω ότι η εφεύρεση αυτή αποτελεί ένα θαύμα επιστήμης και τεχνολογίας με ασύλληπτες προοπτικές τόσο στην οικονομία όσο και στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.

Το αν η συσκευή του κ. Πέτρου Ζωγράφου τυγχάνει εφαρμογών σε ζητήματα καθαρά αμυντικού ενδιαφέροντος, και ειδικότερα, το αν έχει ήδη αξιοποιηθεί ή δεν έχει καθόλου αξιοποιηθεί από το ΥΕΘΑ, για καθαρά ευνόητους λόγους που άπτονται του εθνικού συμφέροντος, δεν επρόκειτο να αναφέρω κανένα στοιχείο ακόμη και εάν γνώριζα. Ως ενεργός Έλλην πολίτης όμως που αγαπά το γένος του, την πατρίδα του, και βέβαια, το φυσικό περιβάλλον αυτής, δεν θα μπορούσα να παραμένω απλά αμέτοχος στα μέχρι σήμερα πεπραγμένα γύρω από την μεγαλειώδη αυτή εφεύρεση, όσον αφορά τις εφαρμογές αυτής στην καθημερινή ζωή των πολιτών. Είναι θλιβερό το ότι η πολιτεία δεν έχει ακόμα αξιοποιήσει και προωθήσει την εφεύρεση αυτή για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων (το υποτιθέμενο εξωτερικό χρέος της Ελλάδος φαντάζει μηδαμινό μπροστά στα οικονομικά οφέλη που μπορούν να προκύψουν για τη χώρα μας), ενώ θλιβερότερο ακόμη είναι ότι προωθεί άλλες πηγές ενέργειας, όπως η ηλιακή και η αιολική, οι οποίες ωχριούν σε απόδοση σε σχέση με αυτήν της εφεύρεσης του κ. Πέτρου Ζωγράφου. Μάλιστα, η απόδοση τόσο της ηλιακής όσο και της αιολικής ενέργειας εξαρτάται κάθε φορά από τις καιρικές συνθήκες, ενώ δεν είναι και τόσο φιλικές όσο νομίζεται προς το περιβάλλον. Ειδικά δε, η τοποθέτηση αιολικών (βιομηχανικών) πάρκων στα πανέμορφα βουνά μας αποτελεί αδιανόητη κακοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος (αισθητική ρύπανση), ενώ έχει ήδη συσσωρευτεί τόση εμπειρία για τα καταστροφικά αποτελέσματα των ανεμογεννητριών στο φυσικό περιβάλλον, ώστε να έχει ήδη δημιουργηθεί παγκόσμιο κίνημα κατά αυτών. Επίσης, η απόδοση των ηλιακών πάρκων σε σχέση με την τεράστια έκταση χρήσιμης γης που απαιτείται να καταλαμβάνουν, και σε σύγκριση μάλιστα με την απόδοση της συσκευής του κ. Πέτρου Ζωγράφου, μόνο ένα πικρό μειδίαμα μπορεί να προκαλέσει. Η εφεύρεση αυτή, πέραν των τεράστιων οικονομικών οφελών για την πατρίδα, αποτελεί και την τέλεια λύση για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.

Στους κατέχοντες λοιπόν την εξουσία πολιτικούς θα υπενθυμίσω τη ρήση του Μέγα ιστορικού Θουκιδήδου:

“Προδότης δεν είναι μόνο εκείνος, που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας του στους εχθρούς, αλλά και εκείνος, που ενώ κατέχει κάποιο δημόσιο αξίωμα, εν γνώση του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες, για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων, πάνω στους οποίους εξουσιάζει”.

Πόσο μάλλον όταν εν γνώση τους ή εν αγνοία τους εξαιτίας της ασχετοσύνης τους προβαίνουν σε μέτρα τα οποία εξαθλιώνουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών…

Για τον ελληνικό λαό, όχι μόνο όταν προσέρχεται στην εκλογική κάλπη, αλλά και στην καθημερινή του ζωή, θα ήθελα να υπενθυμίσω τα λόγια του μέγιστου και μοναδικού Έλληνος πρωθυπουργού, φλογερού πατριώτη και Θεοσεβούμενου ανθρώπου, Ιωάννη Καποδίστρια:

“Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύσει στην καρδιά μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης”.

Τα Σημεία των Καιρών δείχνουν ότι διερχόμαστε μια από τις κρισιμότερες περιόδους της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους. Ας μην αποτελέσουμε τη γενιά την οποία θα καταριούνται όλες οι επόμενες γενιές, αλλά αυτή που θα σταματήσει την επερχόμενη περιβαλλοντική καταστροφή και θα επαναφέρει τον κόσμο στο δρόμο του Δημιουργού του.